Parkir
Cerpen Bahasa Jawa: Soto Angkringan
Angkringan
dhuweke Paimin pancen rame. Saben-saben sing teka mrana nggawa motor utawa
mobil. Tekane padha rombongan. Sing padha nggawa motor apa mobil olehe parkir
rapi. Mobil ana sisih lor, ana ing dalan sing mujur ngetan ngulon. Sepeda motor
neng sisih kidul ana ing dalan sing mujur ngalor ngidul. Paimin olehe dodolan
kuwi ana ing protelon, pojok omah. Ora neng njeron latar. Neng njaban pager
pinggir dalan. Sing padha tuku wae olehe lesehan ana ing njeron latar. Sing
alus, luwih penak tenimbang lesehan ana ing pinggir dalan. Paimin wis nembung
papan sing dienggo lesehan kuwi marang sing nduwe. Latar kuwi wong wis
dikonblok, ora sumelang gemrenjel nglungguhi watu. Digelari klasa amba-amba
dening Paimin, sapa wae sing tuku oleh milih papan sakarepe, ngendi sing sela.
Dalan sing
dienggo dodolan Paimin kuwi dudu dalan aspalan, dalan mlebu kampung. Mung dalan
kono kerep dienggo leliwatan mobil lan motor sing nyingkiri lampu abang nang
ndalan gedhe. Papane Paimin sing saiki kuwi pancen cedhak karo prapatan. Cedhak
karo dalan kutha kang rame. Saking ramene kerep menawa nunggu lampu ijo, urutan
paling mburi, menawa tekan ngarep lampune wis abang maneh. Sopir kudu nunggu
lampune bali ijo. Sopir sing wis ngerti ana dalan liya sing kena dienggo liwat,
yaiku dalan nang ngendi anggone Paimin dodolan iku mau, akhire seneng liwat
kono. Sanajan dalan kampung lan urung aspalan nanging dalan kono kuwi mau
jembar. Menawa ana sepeda motor sing parkir, isih longgar dienggo leliwatan.
Mbuh kuwi sing liwat mobil utawa motor.
Bab dalan sing
dienggo parkir mobil, jarang ana kendaraan sing lakune mrana, akeh-akehe lurus,
arep metu nang dalan gedhe maneh. Marga liwat kono mung nyingkiri lampu abang.
Sing liwat dalan nang ngendi mobil-mobil kuwi mau parkir, paling tanggane
Paimin sing arep mulih. Ana omah papat apa lima nang kulan omahe Paimin, dalan
kuwi mau banjur buntu ora ana tembuse, menthok neng omah kulon dhewe.
Kawit lagi
mapan nganti tekan saiki, Paimin ora tau ngakon-ngakon sing dhuwe kendaraan
supaya parkir rapi kaya mangkana. Kabeh kuwi mau dilakoni ngono wae karo sing
nduwe kendaraan. Ora merga dikon sapa-sapa, wong Paimin ora duwe tukang parkir,
lan ora butuh tukang parkir. Paimin wis ribet ngurusi dodolan, ora sempat
ngurusi parkiran.
Ewo semono,
lagi rong sasi Paimin bakulan nang kono, dheweke dicedhaki karo wong. Nom-noman
sing rada mreman, maksude ndugal neng daerah kono. Dikira dening Paimin
pawongan kuwi mau arep pesen wedhang, kon ngeterke nang papane rubuk-rubuk.
Jebul ora. Nomnoman kuwi mau komplotane pancen akeh. Wong pitu apa wong
sepuluh. Paimin ngerti, wong komplotan kuwi mau olehe rubuk-rubuk ora adoh saka
angkringane. Mbuh pada rembugan apa. Saben bengi ana wae sing teka nang papan
kono. Paimin ora sapa aruh karo komplotan kuwi mau. Mung menawa disapa wae
Paimin mangsuli, wedi menawa mengko gawe rerusuh marang dheweke.
“Mas
angkringanmu sing jajan akeh. Tak parkiri ya,” tembunge.
“Wis rapi
ngono mas, kae ora ana sing ngrewangi parkir ya kendaraane ndelehe jejer
larik-larik kaya wong baris.”
Paimin ora
seneng karo pawongan kuwi. Sajak ora duwe suba sita. Sandhangane kusut, rambute
gondrong awul-awulan. Malah menwa cedhak banget sajak mambu, kaya-kaya durung
adus. Paimin pancen ora seneng papan kono diparkiri. Wong maem sedhelo wae kok
motore kudu isih mbayari, mobile kudu mbayari. Sawise maem kok, kon mbayari
motor, mbayari mobil, sapa ora anyel. Paimin babar blas ora kepikiran arep
pasang parkir nang papane dodolan. Menawa dodolane wis payu wae, dheweke wis
matur nuwun, syukur karo sing paring rejeki.
Ngerti
omongane ora digubris karo Paimin, wong kuwi mau lunga. Bali menyang papane
rubuk-rubuk karo kanca-kancane. Paimin ora nggatekake. Nganti telung dina
dheweke ora diganggu maneh. Bareng wis patang dina, Wong loro teka nang
angkringane. Ngajak rembugan maneh bab parkiran.
“Menawa
diparkiri bisa-bisa sing tuku bubar Mas. Kapok. Wong mangan kuwi padha anyel
menawa mangan wae kudu ditambah bayar parkiran,” Wangsulane Paimin nalika
ditembungi. “Ora mas, aku ora ngolehi. Wong ya ora tau ana sing kelangan kok,
kendaraane dideleh nang kono.” Paimin ora kenek dirembuki.
“Mas, mbok
adum rejeki, tak tariki parkir nang kene.”
“ Ora Mas.
Ora arep parkir aku. Biyen nalika aku bakulan nang sanding Universitas Negri
kae aku dijaluki pajek. Saiki aku nang kene aku ora dijaluki pajek. Wong aku
karo tunggu omah kuwi. Nanging, menawa sampeyan ngarep-arep rejeki, ngene wae,
sampeyan sakanca tak wenehi cakar siji-siji. Saben-saben sing teka saben bengi
tak wenehi, nanging paling akeh aku menehi cakar cacahe mung wong sepuluh,
mengko menawa akeh-akeh aku ora bisa kulakan maneh. Menawa gelem, ya kuwi,
menawa ora gelem, ya uwis. Aku ora ngolehi papan kene diparkiri. Tak anggep wae
kuwi pajek apa sodaqoh. Ngendikane mbahku menawa wong ora tau sodaqoh, rejekine
dipangkas peksa. Bisa ngganggo lelara, trus dhuwite enthek kanggo ngobatke,
bisa kemalingan, bisa omahe kobongan, apa dhuwite ilang nang ndalan ora
karuan,” Paimin isih wangsulan sebab ora gelem papane dodolan diparkiri.
Dheweke khuwatir sing padha tuku kapok teka nang angkringane.
Saben bengi
Paimin pajek cakar nang komplotan rubuk-rubuk sing diweruhi dipandegani karo si
Semprul. Pimpinane diceluk Semprul merga menawa omogan idune nyumprat sempral
semprul. Dheweke gelem wae diceluk Semprul. Jare jeneng Semprul kuwi malah
sangar. Wangun dienggo meden-medeni. Lan kaya janjine biyen, Paimin olehe
menehi cakar miturut jumlah pawongan. Ana wong pitu, diwenehi pitu, ana wong
lima, diwenehi lima. Menawa ana wong sewelas, Paimin mung menehi sepuluh. Dadi
kudu ana sing ngalah ora keduman.
Pajek cakar
kuwi mau dilakoni kira-kira suwene patang sasi. Paimin ora patio rugi tur ora
diganggu karo komplotan rubuk-rubuk kuwi mau. Sing mulane Paimin wedi menawa
dirusuhi, saiki tenang wae. Komplotan kuwi mau nyatane ora tumindhak kasar. Ora
duwe niat ala. Komplotan kuwi isih nduweni patrap kang becik. Padha-padha
ngoleke rejeki, ngerteni menawa penghasilane saka angkringan ora akeh-akeh
banget. Ora njalari Paimin langsung dadi sugih. Menawa sing rubuk-rubuk ana
wong sewelas, Paimin olehe menehi cakar mung sepuluh, ora ana sing protes.
Malah kepara menawa kepingin tenan, malah tuku. Ora njaluk kanthi laku kasar.
Kadang menawa pesen es teh apa es jeruk, Paimin mengko sing ngeterke, giliran
wedhangane wis rampung, gelas-gelase padha diterake dhewe-dhewe. Paimin ora
usah njupuki dhewe.
Sawise patang
sasi, ujug-ujug si Semprul teka dhewe, moro, nyedhaki Paimin. Biasane ora tau
si Semprul kuwi mara. Menawa ana butuh kongkonan karo kancane liya kang manut
wae diprentah-prentah karo si Semprul. Neng angkringan, si Semprul njagong.
Njupuk rokok lan ngudut. Klepas-klepus meneng wae. Paimin ora nyapa wong lagi
ribet ngladeni sing padha jajan. Ana sing njaluk tempene dibakar dhisik, ana
sing njaluk tambah es, lan liya-liyane.
“Ndingaren
tekan kene Bos Semprul, ” sapane Paimin nalika sing jajan wis keladhenan kabeh.
“Iki segane
karo apa Kang?” Semprul ora ngatekake sapane Paimin malah ganti takon. Takon
mangkono, sega wungkus kuwi mau langsung wae dibukak ora nunggu semaure Paimin.
Paimin ora semaur merga ana maneh sing teka njaluk dibakarke sate usus karo
bakwan.
“Kang, mreneo
ndhisik tha tak kandhani,” Semprul ngawe marang Paimin.
“Napa tha
Bos, kok sajak wigati?
“Kene, aku
arep ngomong masalah parkir”
Paimin
nyedhak lan Semprul langsung nyerocos karo idune nyumprat-nyumprat. Dheweke
menehi kabar menawa saiki sapa wae sing bebakulan nang tlatah kene, sing rame
lan ana penghasilan parkir, kudu diparkiri. Kuwi mau wis kebijakan saka
pemerintah desa. Ora bisa dieyeli. Kudu diolehi karo sapa wae sing nduweni
usaha.Angkringane Paimin uga salah siji usaha sing kudu diparkiri. Sing luwih
baku, papan dodolane Paimin lan sekitare dadi wilayahe Semprul. Semprul sing
nduweni lan nyekel kuwasa kanggo ngatur parkiran tlatah kana. Paimin malah
diduduhi surate barang saka pemerintah setempat.
Ana ing
layang kuwi mau, dijlentrehake apa kabeh sing diomongake karo si Semprul marang
Paimin. Paimin malah diolehi maca dhewe. Paimin wis ora bisa wangsulan. Kepriye
wae bisane mung manut karo manut. Semprul sawise ngomong ngono meneng wae,
sajak menawa ngomong apa perlune. Ora let suwe malah ngadek, mbayari olehe
mangan langsung arep lungo, ning omongan dhisik, “ Janjane aku seneng dipajeki
cakar, Kang, nanging priye maneh. Kebijakane ora kena dilawan. Sesuk kanca-kancaku
wiwit parkir nang kene. Sampeyan wis ora usah pajek cakar maneh, sapa wae sing
memanganan nang kene kudu mbayar. Menawa ana sing ora mbayar mengko omongna
aku.” Banjur Semprul bali maneh rubuk-rubuk karo kancane.
Paimin mung
bisa gedhek-gedhek. Sesuk sok sapa wae wong sing ndeleh kendaraan nang papan
kono kudu mbayar parkir.
Cerpen Bahasa Jawa: Soto Angkringan
http://seindahsenja.wordpress.com/
ARTIKEL TERKAIT:
