Paimin
Cerpen Bahasa Jawa: Soto Angkringan
http://seindahsenja.wordpress.com/
“Mas, mas,
sampeyan pun dangu mande wonten mriki?”
“Wah, urung
suwe-suwe banget Mas. Setengah tahun kira-kira.”
“Nanging
nggih laris tha mandene, sajakke sing jajan saben bengi kathah ngoten.”
“Lumayan,
kena kanggo ngragati sekolahe anakku sing saiki lagi SD lan mbakyune SMP. Kuwi
bocahe saiki padha melu ewang-ewang.”
“Sampeyan
lho, saget ngragati anak loro sekolah kok diarani lumayan. Hebat niku mas.
Saking angkringan saget nyekolahke anak. Mangka sakniki sekolah niku mboten
saben tiyang saget sekolah, mboten saben tiyang saget nyekolahke anak,
njenengan saget nyekolahke anak loro. Malah bisa ngganti SMP. Hebat niku”
“Kuwi rak
merga bakulanku iki tha mas, sing tak arani lumayan. Sing tuku ya lumayan akeh.
Olehe badhi ya lumayan akeh. Akeh tumrap aku bisa kanggo nyekolahke anakku kuwi
mau. Kadang isih direwangi utang, nek ana iuran kana iuran kene ngana kae.”
“Kok nggih
niku sing jajan kathah sanget tha, rombongan. Kadose kok sanes mahasiswa sing
biasane katelasan sangu.”
“ He he he
he…..Pancen bedha. Kuwi kabeh wong sugih-sugih. Mahasiswa ya mahasiswa sugih.
Parane pancen mrene. Lan kuwi ora teka karepe dhewe. Ana carane.”
“ Enggih
tha.”
“Lha iya.”
“ Njenengan
mesthi nganggo penglaris. Kok ampuh banget penglarise.”
“ Wooo,
sampeyan niku. Jaman ngene kok nganggo penglaris. Wis ora empan mas, penglarise
uga kudu modern. Kudu nututi jaman.”
Eh, jebul
sing duwe angkringan grapyak. Malah crita akeh banget bab lelakone ana ing
kutha kene. Jare dheweke janjane asli ndesa, Klaten. Klaten sing sisih ndesa,
dudu klaten kutha. Pokoke bocah ndesa.
Nalika durung
dhuwe bojo, pancen dheweke sabane kutha. Jare bedha tenan kahanan ndesa karo
kutha. Ndesa sepi. Ora nyenengake atine. Menawa bengi peteng dhedhet, ora ana
lampu. Dheweke kawit cilik uwis wedi ana ing petengan. Kutha bengi mana tetep
padhang jingglang. Ana rembulan ora ana rembulan tetep padhang. Rumangsa luwih
seneng nang kutha, dheweke dhuwe cita-cita kudu urip nang kutha. Emoh menawa
dheweke urip nang ndesa. Emoh menawa kudu bali menyang ndesane.
Tau, ndisik
dheweke kekancan karo bocah wadon, jenenge Siti. Siti rupane ayu. Dheweke kerja
nang warung makan dadi rewang. Bareng kenal, kekancan, terus Paimin kerep dolan
nang ngomahe. Kerepe esuk karo ngeterke kerja, sebab wayah sore dheweke kudu
siap-siap dodolan.
Srawunge
apik. Karo Siti, uga karo keluargane. Nanging, wayah dheweke dolan, nalika Siti
njupuk wedang, Paimin krungu, emake Siti nakokake dhuwit kontrakan. Ngerti
menawa omahe sing dipanggone Siti lan keluargane isih ngontrak, dheweke kaget.
Mikir-mikir. Dheweke mung tukang angkringan, mengko menawa bebojoan karo Siti
mesti kudu ngrewangi bayari kontrakan. Mangka, tukang akringan kaya dheweke
kuwi dienggo nyukupi urip wae mesti rekasa. Sakwise ngerteni bab omah sing isih
ngontrak kuwi mau, Paimin wis ora tau dolan maneh. Ora gelem.
Diweling-welingake karo Siti, tetep ora digagas. Pokoke wis ora dolan maneh.
Sawise ora
tau ketemu karo Siti. Paimin kenal karo wong wadon liya. Jenenge Mirna, jeneng
kutha. Mesti omahe mung sekitar kene, mangkana pamikire Paimin. Mirna bocahe
manis. Patrape uga nyenengake. Sumeh. Grapyak. Sawise tetepungan, Paimin banjur
sering mangan soto ana ing warunge. Mirna kuwi mau dadi rewang nang warung
kana. Warung Soto Sederhana. Bocah loro banjur kekancan.
Niteni kapan
wayahe warung kuwi ora akeh sing jajan, Paimin dolan. Mangan Soto. Amarga sing
ngladeni Mirna, Paimin menawa tuku soto daginge akeh, sotone ya akeh, mula
Paimin seneng-seneng wae mangan nang kana. Wayah sepi ora ana sing jajan, Paimin
banjur bisa gegojekan karo Mirna. Paimin njaluk dolan nang ngomahe. Panjaluke
kuwi mau disaguhi karo Mirna. ”Suk Minggu ya mas, sedino nang ngomahku,”
wangsulane. “Ya, suk Minggu,” Semaguhe Paimin. Menawa omahe cedhak kene, sore
aku isih bisa dodolan, pikire.
Dina minggu,
esuk jam pitu Paimin teka nang warung kana. Numpak sepeda motor. Paimin pancen
duwe sepeda motor, sanajana wis katon ora anyar maneh. Kadang-kadang wis ora
bisa distater tangan. Menawa lagi rewel malah gelem mogok. Lamun nggono, kuwi
mau wis bisa dienggo jalaran Paimin rada gembagus.
Warunge
bukak. Nanging Mirna jare wis pamitan dina kuwi ora arep kerja. Marga Paimin
arep dolan nang ngomahe. Sing duwe warung oleh wae Mirna pamit dina kuwi, wong
Mirna ya wis suwe ora tau pamit. Wong ya ora tau lara, ora tau duwe
kepentingan. Mlebu kerja terus. “Ngandi iki arahe menyang omahmu, Na?” pitakone
Paimin. “Wis, saiki Mas Paimin mlaku wae, mrana. Mengko tak abani menawa
belak-belok.”
Paimin mlaku
alon-alon. Menawa ana belokan Mirna ngabani. Ngiwa, apa nengen, apa lurus wae.
Jebul kok ora tekan-tekan. Wis adoh banget. Malah arahe kok arah menyang
ngomahe Paimin dhewe. Arah Klaten. “Kok adoh banget. Omahmu ngendi Na?” Jebul
omahe Mirna Klaten. Klaten ndesa. Luwih ndesa dibandingke omahe Paimin. Omahe
pucuk gunung. Pucuk sak pucuk-pucuke. Paimin gela, gela omahe Mirna jebul
ndesa, tur sore mengko Paimin ora bisa dodolan. Bangkrut tenan dina iki.
Omahe Mirna
ndesa. Paimin wegah-wegah tenan omah nang ndesa. Wis dadi cita-citane kawit
biyen, dheweke kudu urip nang kutha. Emoh urip nang ndesa. Kudu urip nang
kutha. Menawa oleh bojo wong ndesa, mesti tiba mburi uripe nang ndesa. Durung
menawa mengko kepeneran kudu nunggu mertua. Kawiwitan dina kuwi, Paimin wis ora
tau maneh mangan soto ana ing Warung Soto Sederhana.
Rada suwe
Paimin ora nyedaki bocah wadon maneh. Nganti sawijine dina, nalika tuku cakar
menyang pasar, Paimin kenalan karo anake sing bakul cakar. Cakar pithik. Barang
siji iki pancen akeh sing seneng. Neka-neka sebabe seneng karo cakar kuwi mau.
Paimin ngerti wae, sebab dheweke sering nakoni uwong-uwong sing padha jajan
nang angkringane, bab ngapa kok seneng mangan cakar. Keneng apa sing jajan ora
kok milih pupu utawa dada. Kuwi rak mestine luwih empuk tur ndaging.
Kaya biasane,
Paimin nalika tuku cakar nganggo tetakonan dhisik karo bakule. Lha wis kenal.
Ora pantes menawa ora sapa aruh. Nah, dina kuwi, bakule cakar kepeneran ngajak
anake wedok. Jare anake kuwi sisan karo arep tuku sabun lan keperluan liyane.
Dadi si Inah, mengkana jenenge anake kuwi mau, melu menyang pasar. Banjur
nunggu sisan emake rampungan olehe dodolan. Bejane Paimin, banjur oleh kenalan.
Bocah wadon anake bakul cakar. Bocahe resik. Kaya makne. Senajan ora patia ayu.
Batine Paimin.
“Nggih sampun
Mak, kula wangsul rumiyin. Pun genep tha niki, cakare.”
“ Uwis, uwis.
Malahan tak tambahi kuwi mau. Kaya padatan.”
“ Nggih
sampun, maturnuwun. Ayo, Nah, sesuk kapan-kapan aku tak dolan,” pangajake
Paimin marang Inah.
“ Iya mas,”
panyaute Inah sajak semu isin.
Paimin mulih
lan ora mikir maneh olehe kenalan karo Inah. Nganti rada suwe. Ketemu maneh
merga nasib. Dina kuwi, kaya biasane Paimin tuku cakar. Ndilalah dhuwit sing
digawa kurang. Rasan-rasan ketinggal ana neng sak kathok sing dienggo wingi
sore. Paimin pancen ora ngganggo kathok sing dienggo wingi sore. Dheweke ganti
kathok mergo, kathok sing kuwi arep dienggo maneh sore mengko. Dheweke ora sreg
menawa mengko sore pas bakulan ngganggo kathok sing saiki dienggo.
“Nggih pun
Mak, siang mangkih kula terke. Kula diancer-anceri mawon griyane sampeyan. Lha
pripun malih, turene sampeyan arthane badhe pun ginaaken kangge kulak cakar.”
Awane Paimin
budhal menyang omahe sing bakul cakar. Ngeterke dhuwit. Nang kana ketemu karo
si Inah. Ngganti rada sore Paimin mulih. Kepenaken gegojekan karo Inah. Wiwit
dina kuwi, Paimin orao kerep banget, nanging kadhang-kadhamg dolan menyang
omahe Inah. Karo bapak ibune dikirane bocah loro kuwi padha senengan lan arep
bebojoan. Wong tuwane sajak seneng wae menawa bebojoan kuwi mau kedadean tenan.
Sanajan
Paimin ndolani Inah, nanging Paimin ora seneng-seneng tenan lan ora kepingin
banget arep bebojoan karo Inah. Paimin wis ngerti-ngerti sithik menawa
keluargane Inah panguripane ora susah-susah banget. Cukupan. Sanajan ora asli
kutha kene, nanging omahe wis ora ngontrak. Omah kuwi wis dhuweke dhewe. Anak
tunggal maneh. Mengko menawa bebojoan karo Inah bisa melu omah nang kono. Ora
mungkin ora diolehi, wong Inah kuwi anak siji-sijine. Ndah sepine omah menawa
si Inah lunga melu bojone. Mesti malah dibujuki supaya omah nang kana wae.
Paimin seneng
menawa mikir bab kuwi. Nanging atine durung sreg menawa bebojoan karo Inah.
Kurang ayu jare kancane. Paimin, kanthi rupa kang bisa diarani bagus, isih bisa
oleh bojo sing luwih ayu saka Inah. “Kena dipamer-pamerke,” jare kancane.
Paimin manthuk-manthuk wae. Kepikiran arep nggolek kanca wadon liyane sing
luwih ayu. Mengkone bakal dipek bojo.
Kanthi
pikiran kaya mangkana, Paimin nglereni anggone dolan menyang omahe Inah.
Sakwise rong sasi ora dolan, Paimin dadi golekan. Malah bapake Inah sing
nggoleki, dudu Inah. Wayah bapake Inah nggoleki, nang papan biasane Paimin
dodolan, kepasan Paimin lagi wae leren olehe bakulan. Wis direncanakake dheweke
bakalan seminggu ana nang ngomah. Leren. Nang Klaten. Paimin ora ditemokake
karo bapake Inah. Nang panggonane kang disewa dienggo turu ora ana. Nanging
bapake Inah isih beja diwenehi ngerti alamate omahe Paimin nang Klaten.
Setu awan,
nalika Paimin lagi siap-siap bali menyang kutha anggone bakul angkringan,
bapake Inah teka. Bareng tetakonan ngalor ngidul jebul intine nakokake ngapa
kok Paimin ora tau dolan maneh nang ngomah. Jare digoleki karo si Inah. “Menawa
ana masalah mbok dirembuk apik-apik. Kok mak plas ora ana kabare, kae lho
ditakokake karo Inah,” mangkana tembunge bapake Inah. Paimin mung ngguya ngguyu
mbingungi semu isin.
Dina setu
kuwi uga Paimin bali menyang papan panggaweane. Mampir omahe Inah wong olehe
budhal bareng karo bapake.
”Saiki kuwi
Mas, anaku wis loro,” ujare Paimin ngrampungi ceritane marang pawongan kang
jajan ana nagkringane.
Cerpen Bahasa Jawa: Soto Angkringan
http://seindahsenja.wordpress.com/
ARTIKEL TERKAIT:
