Lintang Panjer Esuk Wis Angslup
Cerpen Bahasa Jawa: Lintang Panjer Esuk Wis Angslup
Esuk kuwi aku
lagi ibut resik-resik kamar, kebeneran dina kuwi dina Minggu. Dadi aku akeh
wektu kanggo resik-resik kamar mess kang disedhiyani dening yayasan panggonanku
nyambut gawe. Lagi nedheng-nedhenge ngresiki rak buku karo ngrungokne radio,
ujug-ujug hapeku muni. Ana sms kang mlebu sajake, aku kelingan yen dina iki aku
janji arep mlaku-mlaku karo calon bojoku. Gageyan aku nyandhak hape kang
gemlethak ing kasur, mbok menawa sms saka dheweke.
"Jeng,
Aku lan Tiara wis boarding pas kanggo penerbangan jam 10.00 saka Sepinggan.
Sepurane, wis ngrepoti Jenengan" Oh jebul sms saka mas Satrio.
Aku lagi arep
mejet hape kanggo mbales sms-e, hape-ku wis muni maneh. Ana sms siji maneh sing
mlebu, aku wurung mbalesi sms-e mas Satrio, lan milih mbukak sms kang mentas
wae teka.
Unine:
"Sakjane tekaku mrene iki, arep njaluk slirane supaya dadi sesulihe ibune
Tiara sing wis marak Gusti setaun kepungkur. Nanging aku pranyata telat.
Selamat ya jeng, Muga-muga jeng Rastri bahagia"
Pleg... atiku
kaya didhodhog. Awakku gemeter lan lemes saknalika, dadi mau bengi kuwi mas
Satrio wis goroh marang aku. Mas Satrio balik Jakarta cepet-cepet ora merga ana
tugas, nanging sak temene atine gela marang kejutanku.
"Dhuh
Gusti... sepuranen aku ya mas. Aku ora ngira babarpisan marang kekarepanmu teka
mrene kanthi ndadak iki" Ora krasa pipiku teles dening eluh kang tumetes
merga saking rasa trenyuh campur getunku. Aku ora nyelaki yen sejatine atiku
isih mendhem rasa tresna marang Mas Satrio. Lan aku uga ngerti banget yen
sejatine mas Satrio isih nyimpen aku ana ing njero atine. Salahku geneye ora
tanggap ing sasmita nalika limang sasi kepungkur mas Satrio kirim email kang
surasane nakoni kasedhiyanku menawa diajak urip bebarengan maneh. Nalika kuwi
aku mung mangsuli "Ya mas, tak pikir-pikire dhisik" Pranyata
wangsulanku kuwi didadekne piyandel dening mas Satrio. Emane mas, emane
kenangapa njenengan kok ora critao yen saiki wis dhewekan maneh.
"Mas
Satrio.... " aku undang-undang rada rangu-rangu marang pawongan kang
ngadeg ngungkuri aku. Pawongan mawa klambi bathik motif kopi pecahpecah lengen
dawa, kang padha-padha lagi ngestreni acara wisudha ing Universitas Gadjah
mada.
Rumangsa ana
sing ngundang jenenge, pawongan kuwi banjur mengo memburi. Meneng sauntara karo
ngawasi aku mengisor mendhuwur.
"Mas iki
aku mas, Rastri..." aku nyoba mbaleni nyapa kanthi nyebut jenengku.
"He he... Njenengan ta iki jeng. Masya Allah, pangling aku Jeng."
Ngomonge sajak surprise banget.
"Piye-piye
kabare Jeng,” ucape sak banjure nakokake kabarku.
"Apik
mas. Njenengan kok wis katon sepuh ta mas?"
"Hehe ya
wis ngene iki Jeng. Umur ora isa diendheg. Sing penting sehat. Lak ya ngono ta jeng"
saure.
"Lha iki
gek ngestreni putrane wisudha apa piye?" takone.
"Iya
mas. Wisudhane anak lanang;" wangsulanku.
"Lha
endi putrane?" mas Satrio nggoleki anakku lanang karo ngubengke panyawange
nggoleki anak lan bojoku.
"Lagi
nyang mburi, ngeterke bapake"
"Lha
njenengan dhewe?" aku mbalik takon.
"Aku ya
lagi ngancani Tiara wisudha iki," jawabe.
"Oh...
cah ayu biyen kae ya mas?"
"Iyaa...
saiki bocahe kan lagi lulus S2ne. Lha kuwi apa bocahe mrene," njlentrehe
karo nudingi pernahe bocah wedok kang nyandhang toga werna biru tuwa. Katon ayu
banget.
Aku ngenut
arah drijine mas Satrio, aku ora bakal lali karo sorot mripat rongpuluh taun
kepungkur. Sorot mripate bocah wadon cilik kang manja banget marang aku.
"Tiara,
iki Bu Rastri. Salim dhisik ndhuk." Prentahe mas Satrio nalika Tiara wis
nyedhak.
Kanthi sopan,
bocah wadon ayu kuwi nyalami aku lan ora lali ngarasi tanganku. Aku bales karo
ngrangkul lan ngarasi pipi nggemesake biyen kuwi, kang saiki wis dadi prawan
ayu.
"Isih
kelingan ora cah ayu karo Ibu?" takonku marang dhewekne.
Tiara mung
mesem karo isih nyawang aku. Mbok menawa karo ngeling-eling nate ketemu karo
aku kapan lan ana ngendi.
"Ha
ha..... wis lali sajake Jeng," mas Satrio sing mangsuli pitakonku.
Aku mesem
karo terus takon: "Lha iki terus kapan nak Tiara arep dimantu?"
pitakonku karo nglirik Tiara.
"He he
mbuh kuwi jeng. Sakarepe bocahe. Wong bubar wisudha iki mengko malah langsung
bablas mambur nyang Jakarta terus mblandhang dhines neng Prancis. Mbuh sapa iki
mengko sing arep ngurusi aku ndhik kene," celathune mas Satrio mangsuli
karo ngepuk-epuk pundhake anake.
"Ngomong-ngomong,
neng Yogja iki arep pirang dina Jeng?" takone nerusake olehe jagongan.
"Lho,
aku saiki rak manggon neng Yogja mas. Wis meh setaun iki," wangsulanku.
"Wow
alah... tiwas kebeneran yen ngono. Aku bakale ora kesepen ditinggal dening
Tiara. Aku saiki ya leren neng kene kurang luwih wis karo tengah taun."
Mas Satrio sajak seneng Ian mesem marem nalika ngerti yen saiki aku wis pindhah
ing Yogja uga.
Sakwise
sapatemon kang ora kajarag kasebut, antarane kulawargaku lan mas Satrio dadi
akrab. Prasasat mas Satrio kaya wis dadi sedulur dhewe tumrap aku lan anak
bojoku, kang ora mangerteni menawa biyen nate ana crita liya antara aku lan mas
Satrio.
Lan esuk iki,
ganep ing yuswane mas Satrio kang kaping suwidak telu taun. Aku isih lungguh
njegreg dhewekan ana ing teras rumah sakit Dr. Sardjito. Eluhku tumetes nelesi
pipiku kang wis ora kenceng maneh, ngancani turahan tangisku kang isih mingseg-mingseg.
Sewengi aku
ngancani mas Satrio ing wektu-wektu akhir hayate ing rumah sakit iki. Subuh
mau, nalika adzan Subuh ngumandhang ing mesjid; mas Satrio tangi dadakan saka
komane. Kapinujon aku lagi lungguh ing sandhinge. Melek byar, katon pasuryane
kang seger kaya ora lagi nandhang lara. Sorot mripate tajem, tajem kaya nalika
isih mudha...., kang nate gawe atiku trataban biyen.
"Jeng...
kok njenengan neng kene. Lho, aku iki neng endi jeng?" pitakone.
"Iya
mas, iki aku Rastri. Njenengan saiki lagi ing rumah sakit. Mas Satrio wis
telung dina iki koma sakwise tiba keplesed ing Kaliurang wingi kae," aku
njlentrehke alon-alon. Tangane kang temumpang ing dhadhane tak cekel alon-alon.
Akungrasake hawa kang lembut lan anget ing dhuwur dhadhane.
Mas Satrio mesem,
banjur njaluk tulung aku supaya mbantu olehe arep tangi saka peturon.
"Jeng...
aku pengin sholat. Tulungana aku sedhela"
"Mas...
mas sareyan wae dhisik. Aku tak ngundang dokter piket ya,” aku nyoba nahan mas
Satrio supaya ora tangi-tangi dhisik lan arep ngundang dokter ben mriksa
kahanane.
"Ora
usah jeng... Aku selak pengin sholat:"
Sidane aku
ngalah, Ian nuruti kekarepane. Mas Satrio banjur tak tuntun menyang kamar
mandhi.
"Lha
garwane endi. Kok dhewekan?" karo mlaku mas Satrio isih kober nakokake bojoku.
"Ana
mas. Lagi menyang mesjid, sholat Subuh:" Wangsulanku.
Sak wise mas
Satrio mlebu jedhing, aku banjur golek sajadah. Kebeneran aku sangu sajadah
saka omah, terus tak gelar ing sisihe dipan mujur ngulon. Ngerti yen wis
dicawisake panggonane sholat, mas Satrio banjur miwiti anggone sholat Subuh.
"Allah..
hu akbar..." ora suwe mas Satrio wis katon khusyuk anggone shalat Subuh.
Karo ngenteni anggone sholat, aku lungguhan ana ing kursi cedhak jendhela.
Kordene tak bukak saengga aku bisa nyawang lintang Joko Belek kang isih padhang
sumunar. Aku dadi kelingan marang puisi kang nate ditulis dening mas Satrio
mligi kanggo aku biyen. Puisi kuwi isih tak simpen nganti saiki. Aku mesem
nyawang Lintang Panjer Esuk kuwi kang ngelingake aku marang crita-crita lawas
kang endah Ian romantis antarane aku lan mas Satrio.
Lamunanku
buyar nalika aku sadhar yen mas Satrio olehe sujud sajak suwe banget. Kuwatir
yen ana apa-apa, aku banjur nyedhaki mas Satrio kang isih sujud kuwi.
"Mas...
" aku nyoba ngganggu kekhusyukane merga kegawa rasa was sumelang.
"Mas...
mas Satrio, tak baleni anggonku celuk-celuk kanthi suwara alon.
Merga ora ana
reaksi, akhire tak wanek-wanekake nggugah anggone sujud. "Mas... mas
Satrio.." lengene tak candhak karo setengah tak hoyog-hoyog. Panggah meneng
wae....
"Mas...
Masya Allah... Mas... Innalillahi..." tangisku pecah sanalika bareng aku
ngerti yen pranyata mas Satrio wis ninggalake ragane kanggo selawase. Bali ing
alam kelanggengan tumuju. marang Gusti kang tansah disuyudi sak suwene iki.
Saiki kari
aku dhewekan kang meneng angluh ing emperane rumah sakit Sardjito iki. Lintang
Panjer Esuk wis angslup digenteni dening esuk kang rantak-rantak ing bang-bang
wetan. Lintang kuwi angslup nggawa janji prasetya kang nate diucapke marang
aku. Aku isih kelingan ujare biyen, yen ta mati sukemben pengin mati ing
kahanan sujud amarga ing mangsa sujud kuwi, jarene jarak paling cedhak antarane
kawula lan Gustine. Dheweke uga janji yen bakal tansah nurahake separo atine
kanggo aku. Lan kuwi'kabeh disembadani...
Cerpen Bahasa Jawa: Lintang Panjer
Esuk Wis Angslup
saking Majalah Panjebar Semangat
Sumber : http://javaislandstory.blogspot.com/
ARTIKEL TERKAIT:
